کلاژن - مولکول های بزرگ و کوچک

کلاژن را می توان به دو دسته تقسیم کرد: کلاژن مولکولی بزرگ و پپتیدهای کلاژن مولکولی کوچک.
آدامس های موجود در غذایی که معمولا می خوریم حاوی مولکول های بزرگ پروتئین با وزن مولکولی 300000 دالتون یا بیشتر است که پس از مصرف مستقیما جذب نمی شوند، اما در دستگاه گوارش به اسیدهای آمینه تجزیه می شوند و منتظر سازماندهی مجدد هستند. ناشناخته است که آیا آنها در نهایت کلاژن را می سازند، که نرخ جذب بسیار پایینی دارد.

افراد کلاژن با وزن مولکولی تا 6000 دالتون را با تکنیک‌های برش اسیدی و آنزیمی کنترل کردند و آن را پپتید کلاژن نامیدند. پپتید ماده ای بین آمینو اسیدها و پروتئین های ماکرومولکولی است. دو یا چند آمینو اسید آب شده و متراکم می شوند تا چندین پیوند پپتیدی را تشکیل دهند تا یک پپتید تشکیل دهند و چندین پپتید در سطوح مختلف تا می شوند تا یک مولکول پروتئین تشکیل شود. پپتیدها قطعات پروتئینی دقیقی با مولکول هایی به اندازه نانومتر هستند که به راحتی توسط معده، روده، رگ های خونی و پوست جذب می شوند و سرعت جذب آنها بسیار بیشتر از پروتئین های مولکولی بزرگ است.

پپتیدهای کلاژن با وزن مولکولی 6000 دالتون یا کمتر به پپتیدهایی با وزن مولکولی 1000-6000 دالتون و پپتیدهایی با وزن مولکولی 1000 دالتون یا کمتر تقسیم می شوند. به طور کلی، تعداد اسیدهای آمینه در الیگوپپتید از دو تا نه است. با توجه به تعداد اسیدهای آمینه موجود در پپتید، نام‌های مختلفی وجود دارد: ترکیبی که از تراکم دو مولکول اسید آمینه حاصل می‌شود، دی‌پپتید نامیده می‌شود و به همین قیاس، تری پپتید، تتراپپتید، پنتاپپتید و غیره تا نه عدد وجود دارد. پپتیدها؛ معمولاً ترکیبی که از تراکم دهیراتاسیون 50-10 مولکول اسید آمینه تشکیل می شود، پلی پپتید نامیده می شود.
در دهه 1960 ثابت شد که الیگوپپتید می تواند بدون دستگاه گوارش جذب شود، که می تواند تا حد زیادی بار دستگاه گوارش و کبد را کاهش دهد و فراهمی زیستی را بهبود بخشد. و می تواند به طور مستقیم در سنتز کلاژن انسانی بدون تجزیه به اسیدهای آمینه شرکت کند، در حالی که پپتید نمی تواند به این موارد دست یابد.
بنابراین، هنگام خرید باید به وزن مولکولی پپتیدهای کلاژن توجه کنید.